Τρόμος απ την Ανατολή: Οι Μογγόλοι

[tsoukalas]

βασικη προυποθεση του εφιππου τοξοτη ειναι η αριστη ιππευση και το απολυτο δεσιμο με το αλογο ωστε να συμμετεχει και αυτο στην διαδικασια της βολης
αφου γινουν αριστοι ιππεις πιανουν και τοξο,γιατι διαφερει παρα πολυ η στοχευση ενος σταθερου τοξοτη με ενα εφιππο τοξοτη
εχω δει αρκετα βιντεο με τον κασσαι και με την ελληνικη σχολη που εχει εδω
ειναι μαγεια η κοιλαδα που εχει στην ουγγαρια και εκτρεφει τα αλογα ή προπονουντε αυτος και οι μαθητες του
δωσε μας οσα πιο πολλα στοιχεια(φωτο-πληροφοριες-βιντεο)εχεις σχετικες με το θεμα "*&hdb" "*&hdb"
γαματο θρεντ

[bonbenito]

βασικη προυποθεση του εφιππου τοξοτη ειναι η αριστη ιππευση και το απολυτο δεσιμο με το αλογο ωστε να συμμετεχει και αυτο στην διαδικασια της βολης
αφου γινουν αριστοι ιππεις πιανουν και τοξο,γιατι διαφερει παρα πολυ η στοχευση ενος σταθερου τοξοτη με ενα εφιππο τοξοτη
εχω δει αρκετα βιντεο με τον κασσαι και με την ελληνικη σχολη που εχει εδω
ειναι μαγεια η κοιλαδα που εχει στην ουγγαρια και εκτρεφει τα αλογα ή προπονουντε αυτος και οι μαθητες του
δωσε μας οσα πιο πολλα στοιχεια(φωτο-πληροφοριες-βιντεο)εχεις σχετικες με το θεμα "*&hdb" "*&hdb"
γαματο θρεντ

Σας ευχαριστώ όλους για την ενθάρρυνση, σήμερα θα συνεχίσω με άλλο ένα σεντόνι σχετικά με το πως το τόξο χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο υπεροχής του Μογγολικού στρατού.
Αλήθεια είναι αυτό που λές παραπάνω, ο ιπποτοξότης πρώτα γίνεται άριστος ιππέας και μετά ιπποτοξότης. Παρά το εντυπωσιακό των κατορθωμάτων του Κασσάι, ο ίδιος παραδέχεται ότι απλά προσπαθεί να μιμηθεί όσο δυνατόν πιο πιστά την Ουννο-Μογγολική τεχνική, που ήταν αντίστοιχα οι πρωτοι διδάξαντες-τελειοποιήσαντες την τέχνη της έφιππης μάχης με τόξο.
Σημείωση: Σε αντίθεση με άλλους Ευρωπαικούς λαούς οι Ούγγροι τρεφουν ιδιαίτερη εκτίμηση για τους Ούννους παρ' ολο που πλέον είναι ουσιαστικά γοτθικό φύλο γενετικά και κατά πλειοψηφία. Όμως το όνομα της χώρας τους οφείλεται στους Ούννους (Huns)- Hungary= λιβάδια των Ούννων.

[bonbenito]

Τα χαρακτηριστικά του Μογγολικού Στρατού
________________________________________
Οι ιστορικοί του Μεσαίωνα συνήθως ισχυρίζονταν ότι η Μογγολική στρατιωτική ισχύς οφείλετο στην τρομακτική αριθμητική τους υπεροχή. Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτό είναι λανθασμένη εκτίμηση και εύκολη, φθηνή δικαιολογία για τις συντριβές που γνώρισαν οι Ευρωπαικοί στρατοί, όταν αντιμετώπισαν τους Μογγόλους στο πεδίο της μάχης. Ακόμα κι αν δεν αντιμετώπισαν ποτέ τους ισχυρότερους πολεμιστές που εμφανίστηκαν στην μεσαιωνική περίοδο στην Δύση, τους Κέλτες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Μογγόλοι αποδείχθηκαν ανώτεροι κάθε στρατού που τους αντιμετώπισε σε πεδία μάχης.
Η ποιότητα κι όχι η ποσότητα, ήταν το κλειδί μιας απίστευτης και αδιάκοπης σειράς στρατιωτικών επιτυχιών του Μογγολικού στρατού του Τσένγκις Χαν και των διαδόχων του. Εδώ θα εξετάσουμε τις τεχνικές παραμέτρους της στρατιωτικής υπεροχής αυτής, τον εξοπλισμό τους και τη χρήση του.

Γενική Οργάνωση
________________________________________
Αν και η υπέρτατη εξουσία ήταν προνόμιο του εκάστοτε υπέρτατου Χαν, η Μογγολική πρακτική της προαγωγής σε ανώτερα κλιμάκια διοίκησης, με βάση την ικανότητα και μόνο (εμπνευσμένη από τον Τσένγκις Χαν), από επίπεδο βάσης ακόμα, δημιούργησε έναν ασύγκριτο ποιοτικά, καθ’ όλη την ιεραρχία του, στρατό. Ακόμα και σε ατομικό επίπεδο, κάθε Μογγόλος στρατιώτης ήταν ασύγκριτα καλύτερος από κάθε Δυτικό αντίπαλό του, απλά και μόνο λόγω της ικανότητάς του να πολεμά με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικά όπλα. Αυτό με τη σειρά του εξασφάλιζε τακτικό πλεονέκτημα στους διοικητές των στρατιωτών αυτών, αφού μπορούσαν να βασιστούν στην ποιότητά τους και την ικανότητα σε διαφορετικά είδη πολέμου, για να επιλέξουν τον εκάστοτε ιδανικό τρόπο για νικηφόρο αποτέλεσμα. Επιπλέον έδινε στο σύνολο του στρατού μεγάλο βαθμό επιχειρησιακής ανεξαρτησίας, αφού ουσιαστικά επρόκειτο για μια τεράστια συνένωση επίλεκτων μονάδων, που μπορούσαν να εκτελούν διαφορετικές φαινομενικά επιχειρήσεις και ελιγμούς, στα πλαίσια ενός ευρύτερου πλάνου μάχης.

Μετά το θάνατο το Τσένγκις Χαν το 1227, κανένας από τους διαδόχους του δεν αμφισβήτησε αυτή του την ιδιοφυία και γι’ αυτό ο στρατός παρέμεινε ουσιαστικά υπό τη διοίκηση των στρατηγών που ο ίδιος είχε επιλέξει όσο ακόμα ζούσε. Ο επιφανέστερος όλων αυτών, το διαμάντι του στρατού του όπως τον αποκαλούσε ο ίδιος ο Τσένγκις, ήταν ο Σουμποτάι η Σουμπεντέι, του οποίου η ικανότητα και η ειδικότητα σε κάθε παράμετρο της πολεμικής τέχνης, όπως πληροφόρηση για τον αντίπαλο, ψυχολογικός πόλεμος, στρατιωτική τακτική και λογιστική υποστήριξη, του έχει εξασφαλίσει μια θέση στην ιστορία ως τον ιθύνοντα νου της μεγάλης Μογγολικής εκστρατείας στην Ρωσία και την Ευρώπη μεταξύ 1236-1242. Ο Σουμπεντέι ήταν η προσωποποίηση των καλύτερων χαρακτηριστικών του ίδιου του Μογγολικού στρατού: Προσεκτικός, έντονα επιθετικός, οξυδερκής ως προς την εκτίμηση των πληροφοριών, ευέλικτος και πάντα σε επιφυλακή, γρήγορος και δυνατός. Άλλοι σημαντικότατοι Μογγόλοι στρατηγοί που αξίζει να αναφερθούν είναι οι Τσέπε (φοβερός τοξότης) και Μούκαλι, στον οποίο πιστώνονται πολλές από τις νίκες των Μογγόλων στην Κίνα.

Η οργάνωση του στρατού βασιζόταν στο δεκαδικό σύστημα. Η μεγαλύτερη μονάδα ήταν η Β«τουμάνΒ» που αριθμούσε 10.000 στρατιώτες. Μια Β«στρατιάΒ» συνήθως αποτελείτο από τρείς Β«τουμένΒ», εκ των οποίων συχνά η μία ήταν πεζικό για την τελική μάχη σώμα με σώμα, ενώ οι άλλες δύο ήταν έφιππες και εμάχοντο με τον τρόπο στον οποίο ειδεικεύθηκαν οι Μογγόλοι, την περικύκλωση και απομόνωση-εξόντωση τμημάτων του εχθρικού στρατού. Κάθε Β«τουμάνΒ» αποτελείτο από 10 Β«μινγκχάνΒ» των 1000 ανδρών, η οποία με τη σειρά της αποτελείτο από 10 Β«γιανγκούνΒ» των 100, και αυτές αντίστοιχα από 10 Β«αρμπάνΒ» των 10 ανδρών. Υπήρχε επίσης μια επίλεκτη Β«τουμάνΒ» της αυτοκρατορικής φρουράς, η οποία αποτελείτο φυσικά από τους απόλυτα καλύτερους στρατιώτες του Μογγολικού στρατού και επιχειρούσε υπό της διαταγές του ίδιου Χαν.

Όσο για τη διοίκηση: Οι δέκα στρατιώτες της Β«αρμπάνΒ» εξέλεγαν τον αρχηγό της και οι δέκα επικεφαλής των Β«αρμπάνΒ» εξέλεγαν τον διοικητή της Β«γιανγκούνΒ». Από αυτό το επίπεδο κι επάνω η επιλογή των διοικητών των Β«μινγκχάνΒ» και Β«τουμένΒ» ανήκε προσωπικά στον Χαν, με κριτήριο την ικανότητα και μόνο κι όχι την κοινωνική θέση, την ηλικία η την καταγωγή. Οι διοικητές των Β«τουμένΒ» και Β«μινγκχάνΒ» ονομάζονταν Β«νογιόνΒ», ενώ ο διοικητής μιας στρατιάς (η οποία περιλάμβανε εκτός των τριών Β«τουμένΒ» όπως τις περιγράψαμε παραπάνω και μερικές Β«μινγκχάνΒ» Β«πυροβολικούΒ» και πολιορκητικών) έφερε τον στρατιωτικό τίτλο Β«όρλοκΒ». Με άλλα λόγια, ο όρλοκ ήταν ο στρατηγός.

Μογγολικός πολεμικός εξοπλισμός
________________________________________
Οι Μογγόλοι στρατιώτες φορούσαν χιτώνια από κινέζικο μετάξι κάτω από τα ρούχα τους. Ελάχιστοι αντιλαμβάνονται το μεταξωτό χιτώνιο ως πολεμικό εξοπλισμό, αλλά είναι γεγονός ότι το μετάξι είναι ένα εξαιρετικά ανθεκτικό υλικό. Βέλη τα οποία βάλλονται από μεγάλη απόσταση δύσκολα θα διαπεράσουν το μετάξι. Ακόμα κι αν εισχωρήσουν στο σώμα, το μετάξι πιθανότατα θα αντέξει χωρίς να σκιστεί και το βέλος μπορεί να αφαιρεθεί, τραβώντας το μεταξένιο χιτώνιο. Επιπλέον, το χιτώνιο αυτό παρείχε προστασία μη επιτρέποντας στο δηλητήριο δηλητηριασμένων βελών να έρθει σε άμεση επαφή με το αίμα και το κυκλοφορικό σύστημα. Πάνω από τα συνηθισμένα ρούχα τους οι Μογγόλοι πολεμιστές φορούσαν ένα ελαφρύ, αλλά ιδιαίτερα αποτελεσματικό, δερμάτινο θώρακα πολλαπλών στρώσεων, συγκολλημένων με ψαρόκολλα. Ήταν ιδιαίτερα ανθεκτικός σε διάτρηση από βέλη-ξίφη-μαχαίρια και ταυτόχρονα πολύ αποτελεσματικός στην αντιμετώπιση του ψύχους και την υγρασίας. Καμμία έκπληξη για τη χρήση ψαρόκολλας για τη συγκόλληση των στρωμάτων δέρματος του θώρακα, αφού είδαμε ήδη ότι προτιμάτο για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων κυρίαρχοι είναι η ισχυρή συγκόλληση που επιτυγχάνεται, η αντοχή της στο χρόνο, στην υγρασία αλλά και η ευκολία παρασκευής.
Πολύ συχνά και τα άλογα ήταν θωρακισμένα με ανάλογης κατασκευής θώρακες και προστερνίδια. Τα άλογα επίσης έφεραν ξύλινες δερματοντυμένες σέλλες με αναβολείς και βάσεις πρόσδεσης εξοπλισμού, πράγματα απαραίτητα για πολεμιστές που ουσιαστικά πολεμούσαν, αλλά και ζούσαν, έφιπποι.

Οι Μογγόλοι πολεμιστές φορούσαν σύνθετα κράνη με μεταλλικό το πάνω μέρος και δερμάτινα (συχνά γούνινα) μέρη που κάλυπταν το λαιμό και τα αυτιά. Είναι αυτονόητο ότι με χειμερινές θερμοκρασίες της τάξης των μέχρι και μείον εξήντα βαθμών Κελσίου στη Σιβηρία και τη Μογγολία, τα κατάλληλα ρούχα είναι ζωτική αναγκαιότητα. Οι Μογγόλοι φορούσαν βαριές δερμάτινες μπότες με γούνινες κάλτσες, ενώ κάλυπταν τα σώματά τους με αρκετά αλεπάλληλα μάλλινα ρούχα και τελικά ένα σακάκι φτιαγμένο από γουνοφόρο δέρμα με τη γούνα γυρισμένη στο εσωτερικό. Ελλείψει γούνας εναλλακτικά χρησιμοποιούντο αρνίσια τομάρια με το μαλλί στην εσωτερική πλευρά για την κατασκευή των σακακιών. Τα πόδια συχνά προστατεύονταν από μάλλινα εσωτερικά και δερμάτινα εξωτερικά παντελόνια επενδεδυμένα μεταλλικές φολίδες που έφταναν μέχρι τις μπότες

Κάθε πολεμιστής έφερε κοντό πολεμικό τσεκούρι (αρκάν) με κοντή κωνική αιχμή στη μια πλευρά και λεπίδα στην άλλη, πλατιά κυρτή και κοντή σπάθη, ξύλινη λόγχη με αντίβαρο και μεταλλική αιχμή, και δύο εκδόσεις του πλέον φημισμένου και θανατηφόρου όπλου τους: Του Μογγολικού σύνθετου τόξου, που περιγράφηκε εκτενώς στο αρχικό θέμα. Η μια έκδοση ήταν ελαφρύτερη και λίγο μικρότερη, σχεδιασμένη για έφιππη χρήση και η άλλη βαρύτερη, μεγαλύτερη και ισχυρότερη, μεγαλύτερης δραστικής ακτίνας, για πεζή χρήση. Είπαμε ήδη, αλλά υπενθυμίζουμε εδώ, ότι το τόξο αυτό, με δύναμη έλξης χορδής περίπου 80 κιλών κατά μέσο όρο, ήταν πάρα πολύ ισχυρότερο από το ισχυρότερο δυτικό τόξο, το αγγλικό Longbow. Και είπαμε ήδη, αλλά επαναλαμβάνουμε, ότι μόνο στα μέσα του 19ου αιώνα, με την εφεύρεση των οπισθογεμών όπλων ραβδωτής κάννης, ξεπεράσθηκε η ισχύς πυρός ατομικού όπλου βολής από τα δεδομένα τα οποία έθεσε το Μογγολικό σύνθετο τόξο. Σε συνδυασμό μάλιστα με την ευρύτατη ποικιλία ειδικών βελών για κάθε χρήση, από διάτρηση θωράκων και τραυματισμό/ θανάτωση θωρακισμένων ίππων, μέχρι κοντινές εμπρηστικές βολές, αλλά και την απίστευτη ταχυβολία των Μογγόλων τοξοτών (10-12 βέλη ανά λεπτό), προέκυψε ένα πραγματικά άλυτο πρόβλημα για τους Δυτικούς στρατούς. Απλά φανταστείτε 20.000 αεικίνητους και ταχυκίνητους έφιππους πολεμιστές να εξαπολύουν 10-12 βέλη το λεπτό για να καταλάβετε τον όγκο πυρός, τον οποίο κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τα βαριά οπλισμένα και δυσκίνητα Δυτικά στρατεύματα. Μια ακόμα σημαντική παράμετρος αφορά την αυτονομία του Μογγόλου πολεμιστή, ο οποίος, έφερε μαζί του εκτός του μαχαιριού για όλες τις χρήσεις, λίμα, βελόνα και νήματα από τένοντες, μετάξι και έντερα, επιτρέποντάς του τη συντήρηση και επισκευή του εξοπλισμού του κυριολεκτικά στο πεδίο της μάχης.

Εκτός από τα παραπάνω ατομικά όπλα, μετά τις πρώτες επιτυχίες του Τσένγκις Χαν κατά της Κίνας (και την εξαναγκαστική συστράτευση Κινέζων ειδικών μηχανικών) δημιουργήθηκε ένα σώμα Β«ελαφρού πυροβολικούΒ» με μηχανισμούς που έβαλλαν ακόντια η πετροβόλους ελαφρούς καταπέλτες. Αυτά τα Β«όπλα πυροβολικούΒ» ήταν συναρμολογούμενα και μεταφέροντο είτε επί δύο ίππων είτε επί ελαφρών δίτροχων αμαξών (κιμπίτκα). Λίγο καιρό αργότερα μετά την εκστρατεία κατά της Περσικής αυτοκρατορίας της Χωρασμίας στο Β«πυροβολικόΒ» προστέθηκαν πολύ ισχυρότερες βαλλίστρες, οι οποίες έβαλλαν μεγάλα ακόντια σε αποστάσεις πάνω από 300 μέτρα με εξαιρετική ακρίβεια και ισχύ, προκαλώντας καταστροφικές συνέπειες σε πυκνά παραταγμένους στο πεδίο της μάχης εχθρικούς στρατούς.Τέλος κατά την πολιορκία περιτειχισμένων πόλεων ο Μογγολικός στρατός χρησιμοποιούσε βαριούς πετροβόλους καταπέλτες οι οποίοι κατακρήμνιζαν τα τείχη.

Η πρακτική της ανεξαρτησίας, αυτοδυναμίας και ανα πάσα στιγμή αποτελεσματικότητας του Μογγόλου πολεμιστή, είναι ουσιαστικά παράγωγο της ζωής των ιδίων πολεμιστών στις Σιβηρικές στέππες. Κάθε ένας έφερε μια σειρά εργαλείων και Β«ανταλλακτικώνΒ»: Λάσσο, σκοινί, τέντα ύπνου και σκεπάσματα, λίμα (η πέτρα ακονίσματος), βελόνες και νήματα, δερμάτινα κομμάτια και ένα μεγάλο αδιάβροχο δερματινο σάκκο (ουσιαστικά, το ταβάνι της τέντας ύπνου), στο οποίο αποθηκεύονταν για να παραμείνουν στεγνά τα εφεδρικά ρούχα, τα σκεπάσματα κλπ. Ο σάκκος αυτός επίσης χρησιμοποιείτο σαν ασκός-σωσίβιο για τη διέλευση ποταμών, τους οποίους οι Μογγόλοι διέπλεαν κολυμπώντας μαζί με τα άλογά τους. Στις προμήθειές τους περιλαμβάνονταν μερίδες ξεραμένου κρέατος, ξυνόγαλου φοράδας η και αποξηραμένο γάλα. Σε κατάσταση ανάγκης έπιναν αίμα από τις φλέβες των ίππων τους. Σε συνθήκες εκστρατείας, κάθε Μογγόλος πολεμιστής είχε μαζί του πέντε άλογα κατά μέσο όρο. Αξίζει να επισημανθεί ιδιαίτερα και πάλι η αυτονομία, ανεξαρτησία, αποτελεσματικότητα κάθε Μογγόλου πολεμιστή, η οποία, μεγενθυνόμενη, λαμβάνει διαστάσεις Β«αρμπάνΒ», Β«γιανγκχάνΒ», Β«μινγκχάνΒ» και Β«τουμένΒ», που ναι μεν εκτελεί συντονισμένες κινήσεις, αλλά με χαλαρή συνοχή και αυστηρή πειθαρχία ταυτόχρονα. Αποτελεί ένα μοναδικό, θαυμαστό παράδειγμα αυτονομίας (αφού καμμία μονάδα στη μάχη δε χρειαζόταν εντολές από την κεντρική διοίκηση) όσο και ολοκληρωμένης, ξεχωριστής στρατηγικής, που βασίζεται στην ασύλληπτη δύναμη που δίνουν στο σύνολο οι ατομικές ικανότητες και ποιότητες των πολεμιστών που το αποτελούν....(συνεχίζεται)

[vothros]

φοβερι σχολι τοξοκαβαλαριδον εχουν και η γιαπονεζι ακομα και τορα

οποσ και η κινεζι

[bonbenito]

Στη μάχη
________________________________________
 Συνθήματα και επικοινωνία μεταξύ μονάδων στο πεδίο της μάχης δίνονταν με τη χρήση σημαιών, τυμπάνων και σημάτων καπνού. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Μογγόλοι μάχονταν σιωπηλοί, χωρίς υστερικές κραυγές και ουρλιαχτά. Πιθανόν, λόγω της Β«θηλυκήςΒ» πνευματικής κληρονομιάς τους. Στη Δύση θεωρούσαν (στον Μεσαίωνα) τη γυναίκα συνώνυμο του οίκτου και της ευαισθησίας και τον άνδρα συνώνυμο της βιαιότητας και της αναλγησίας. Στον Σιβηρικό και Μογγολικό κόσμο αντίθετα, οι σκοτεινές δυνάμεις είναι θηλυκές, επίφοβες από κάθε άποψη και σίγουρα αδίστακτες, αιμοβόρες και εκδικητικές, πολύ περισσότερο από τις αρσενικές. Δεν είναι έκπληξη επομένως το ότι οι ικανότερες και σωματικά ανθεκτικότερες των Μογγόλων γυναικών (ακόμα και αν ήταν μειονότητα) Β«επάνδρωνανΒ» κανονικά το στρατό και πολεμούσαν με τις ίδιες μεθόδους μαζί με τους άνδρες. Αυτό είναι ένα ιστορικό γεγονός, εσκεμμένα ίσως παραγνωρισμένο, κυρίως λόγω της πνευματικής συντηρητικότητας του Δυτικού Μεσαίωνα, που δεν μπορούσε να αποδεχθεί τις γυναίκες ως ομότιμες, πόσο μάλλον ικανές να πολεμήσουν.

Αλλά ούτε και στην τακτική μάχης συναινούσαν οι Μογγόλοι με τα Δυτικά πρότυπα περί ανδρείας και παλικαρισμού. Ο πιο επίφοβος τακτικός ελιγμός τους ήταν η υποχώρηση. Όταν αντιμετώπιζαν έναν φαινομενικά ισχυρότερο αντίπαλο, συνήθως υποχωρούσαν. Αυτό λανθασμένα εκλαμβάνετο ως επίδειξη δειλίας και έλλειψη ισχύος. Στην πραγματικότητα, οι Μογγόλοι επιθυμούσαν οι αντίπαλοί τους να τους καταδιώξουν, ώστε να αποκαλύψουν σαφέστερα τα αδύνατα σημεία της παράταξής τους. Αυτή είναι η Ασιατική προσέγγιση με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκφράζεται στις πολεμικές τέχνες σαν το κουνγκ φου και το ζου-ζίτσου. Να είσαι δηλαδή μαλακός κι ελαστικός εκεί που ο αντίπαλος παρουσιάζεται δυνατός και σκληρός, γρήγορος κι επιθετικός όταν κι εκεί που παρουσιάζει αδυναμία ο αντίπαλος. Αυτή η τακτική εξελίχθηκε σε τέχνη από τους Μογγόλους. Η θεωρία της κτηνώδους δύναμης των βαριών σπαθιών και θωράκισης είναι αποτελεσματική σε οδομαχίες μέσα σε κάστρα, αλλά πρακτικά αποδείχτηκε θανάσιμο μειονέκτημα των Δυτικών στρατών στα πεδία μαχών όπου αντιμετώπισαν ευκίνητους, γρήγορους και τελικά, πιο έξυπνους, Μογγόλους σε διαρκή επιφυλακή και κίνηση.
 
Μια τυπική διάταξη μάχης των Μογγόλων, όταν αντιμετώπιζαν ευθέως αντίπαλο στρατό, ήταν η παράταξη σε πέντε αραιές μεταξύ τους μοίρες (τετράγωνα). Λόγω της κινητικότητάς τους, της ικανότητας να διαισθάνονται τις κινήσεις του υπόλοιπου στρατού και του αντίπαλου στρατού, την τρομερή πειθαρχία και επομένως, την δυνατότητα διάλυσης-συγκέντρωσης σε ελάχιστο χρόνο σε διαφορετικά σημεία του πεδίου, αυτή η παράταξη δεν περιείχε κανένα ρίσκο. Αντίθετα, ο αντίπαλος στρατός δεν ήξερε από πού ακριβώς θα επιτεθούν την επόμενη φορά οι Μογγόλοι, πολλές φορές δυσκολεύονταν να αντιληφθούν και που ακριβώς βρίσκονται. Οι πέντε μοίρες διαιρούντο σε δύο εμπροσθοφυλακής και τρεις οπισθοφυλακής, που ήταν οι βαρύτερα οπλισμένες και θωρακισμένες.Όταν άρχιζαν την επίθεση, οι τρεις βαριές μοίρες περνούσαν ανάμεσα από τα κενά που άφηνε η εμπροσθοφυλακή και άρχιζαν να βάλλουν χιλιάδες βέλη κατά των αντιπάλων. Όταν εξαντλούντο τα αποθέματά τους σε βέλη (έχοντας προκαλέσει ήδη τρομερές απώλειες), υποχωρούσαν για ανεφοδιασμό στις άμαξες που περίμεναν σε μικρή απόσταση, φορτωμένες με χιλιάδες βέλη ακόμα και ακολούθως, ξεκινούσαν κυκλωτική επιχείρηση του αντίπαλου στρατού. Εν τω μεταξύ, η εμπροσθοφυλακή είχε αδειάσει τα δικά της αποθέματα βελών στους ήδη αποσυντονισμένους αντίπαλους και επέστρεφε με τη σειρά της για ανεφοδιασμό. Αυτό επαναλαμβανόταν διαρκώς, μέχρι ο στρατηγός να κρίνει ότι ήταν η στιγμή για το τελικό χτύπημα, οπότε όλες οι μοίρες επιτίθεντο συντονισμένα, απ όλες τις πλευρές του ορίζοντα και η μάχη κατέληγε σε σφαγή εκ του σύνεγγυς. Ακόμα και εκεί οι Μογγόλοι πολεμιστές δεν υστερούσαν, αφού ο τρόπος ζωής τους είχε κάνει ιδιαίτερα δυνατούς, ενώ διατηρούσαν το συγκριτικό πλεονέκτημα της ευελιξίας, λόγω ελαφρύτερου εξοπλισμού. Εδώ δεν πρέπει να παραλειφθεί η μεγάλη εξοικείωση τους με τις πολεμικές τέχνες, φυσιολογικό αποτέλεσμα της γειτνίασης και συμβίωσης με τους Κινέζους για αιώνες.

 Τακτικές περικύκλωσης πολύ μεγάλης κλίμακας αποτελούσαν ουσιαστικά μεγενθύνσεις της παραπάνω στρατηγικής, η οποία είχε εξελιχθεί από την υιοθέτηση των τακτικών που ενστικτωδώς εκτελούν οι αγέλες των λύκων στις στέππες και, με έμπνευση και πρωτοβουλία του Τσένγκις Χαν, είχαν εφαρμοστεί με απόλυτη επιτυχία στο κυνήγι μεγάλης κλίμακας που διοργάνωναν τακτικά, ακόμα και κατά τη διάρκεια εκστρατειών, για πρακτικούς (τροφή) και εκπαιδευτικούς (έφιππη τοξοβολία) λόγους οι Μογγόλοι . Ενόσω οι Δυτικοί στρατοί βασίζονταν στη δύναμη και τη βαριά θωράκιση, οι Μογγόλοι έδιναν προτεραιότητα στην κινητικότητα και την ευελιξία. Οι βαριά οπλισμένοι Μεσαιωνικοί Ιππότες, διαπίστωσαν με απόγνωση ότι η βαριά τους θωράκιση εμπόδιζε τις κινήσεις τους και ακόμα περισσότερο τους έκανε δυσκίνητους ευάλωτους στόχους, όταν οι Μογγόλοι απλά στόχευαν και σκότωναν τα άλογά τους, για να τους εκτελέσουν και τους ίδιους κατά βούληση λίγο μετά. Οι Δυτικοί έτσι έμαθαν ότι η απροθυμία των Μογγόλων να εμπλακούν απευθείας σε μάχη εκ του σύνεγγυς, δεν οφειλόταν στην έλλειψη θάρρους η δύναμης. Απλά εξαντλούσαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά τους αντιπάλους τους με ελιγμούς και με εκηβόλα όπλα (βροχή ακοντίων και βελών), μέχρι του βαθμού ωρίμανσης (σωματικής και ψυχολογικής κόπωσης). Όταν οι αντίπαλοι ήταν πια αποδιοργανωμένοι, πρακτικά περικυκλωμένοι, εξαντλημένοι αλλά και θυμωμένοι-συγχισμένοι, επομένως μη αποτελεσματικά μάχιμοι, άρχιζε η επέλαση για την τελική σφαγή.
Στην εποχή της μέγιστης στρατιωτικής ισχύος τους (την εποχή δηλαδή του Τσένγκις Χαν) οι Μογγόλοι, παρά το ότι πάντοτε σχεδόν πολέμησαν με σημαντικό αριθμητικό μειονέκτημα, δεν βρήκαν στο δρόμο τους στρατό ικανό να τους νικήσει, η μάλλον, δεν βρήκαν αντίπαλο που δε μπόρεσαν να κατανικήσουν.

Πηγές:  http://www.coldsiberia.org/index.html (Συγγραφέας : Per Inge Oestmoen)
John Man :""Τσένγκις Χαν: Ο αιμοσταγής κατακτητής"" εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί
μετάφραση και συγγραφή:  bonbenito

[bonbenito]

φοβερι σχολι τοξοκαβαλαριδον εχουν και η γιαπονεζι ακομα και τορα

οποσ και η κινεζι

Όλοι αυτοί οι λαοί γνώρισαν την χρησιμότητα του ιπποτοξότη στο πεδίο της μάχης από τους Μογγόλους. Έξυπνα ποιούντες την υιοθέτησαν.
Τόσο τα κινεζικά, όσο και τα ιαπωνικά (αλλά και τα κορεατικά-άλλη μεγάλη ασιατική σχολή τοξοβολίας) τόξα είναι πολύ μικρότερα και με πολύ μικρότερο δραστικό βεληνεκές από τα Μογγολικά. Ο λόγος έχει να κάνει βασικά με τη σωματική ικανότητα (φυσική δύναμη) κατά μέσο όρο των λαών αυτών, που αγροτικοί κατά βάση ήταν ασύγκριτα ασθενέστεροι (κατά τη Μεσαιωνική εποχή) από τους συνηθισμένους στις άγριες συνθήκες των στεππών νομάδες Μογγόλους.
Δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά και οι Βυζαντινοί προσπάθησαν, όχι με μεγάλη επιτυχία να δημιουργήσουν σώμα ιπποτοξοτών. Προσκολλημένοι όμως στην πάγια αντίληψη του Δυτικού δόγματος της βαριάς θωράκισης στέρησαν απο τους ιπποτοξότες τους το βασικότερο πλεονέκτημα, την ευελιξία και ταχύτητα.

[vothros]

η μογκολι ιταν κοριφι στα αλογα κανισ δε λεη οχι

[tsoukalas]

εχω την αισθηση οτι οι ουγγροι προερχοντε απο μογγολους και επιμιξιες ντοπιων πληθυσμων της σημερινης ουγγαριας
αν δεν κανω λαθος εχουν και μεγαλη συγγενεια με τους τουρκους
εχει δικιο ο βοθρος οτι και οι γιαπωνεζοι εχουν καλους ιπποτοξοτες,απλα οι μογγολοι υπερτερουσαν για τον εξης λογο
πριν μαθουν να περπατανε εχουν μαθει να ιππευουν και το αλογο αποτελει προεκταση τους
περιφημοι τοξοτες και με εφιππα τμηματα ηταν και οι σκυθες(θρακιωτικα φυλα)οι οποιοι ομως θεωρουνταν απο τους υπολοιπους ελληνες οπως και ολοι οι τοξοτες ως δειλοι
υπαρχει μαλιστα και προσπαθεια απο την ελληνικη σχολη του kassai lajos να προσαρμοστουν και να υιοθετησουν,αναβιωνοντας τα αρχαια ελληνικα τοξα

[vothros]

εχω την αισθηση οτι οι ουγγροι προερχοντε απο μογγολους και επιμιξιες ντοπιων πληθυσμων της σημερινης ουγγαριας
αν δεν κανω λαθος εχουν και μεγαλη συγγενεια με τους τουρκους
εχει δικιο ο βοθρος οτι και οι γιαπωνεζοι εχουν καλους ιπποτοξοτες,απλα οι μογγολοι υπερτερουσαν για τον εξης λογο
πριν μαθουν να περπατανε εχουν μαθει να ιππευουν και το αλογο αποτελει προεκταση τους
περιφημοι τοξοτες και με εφιππα τμηματα ηταν και οι σκυθες(θρακιωτικα φυλα)οι οποιοι ομως θεωρουνταν απο τους υπολοιπους ελληνες οπως και ολοι οι τοξοτες ως δειλοι
υπαρχει μαλιστα και προσπαθεια απο την ελληνικη σχολη του kassai lajos να προσαρμοστουν και να υιοθετησουν,αναβιωνοντας τα αρχαια ελληνικα τοξα

η ελινεσ δε χρισιμοπιουσαν αναβατιρεσ οπτε ιχαν μιονεχτιμα μαχιτικο σαν ιπισ

[tsoukalas]

η ελινεσ δε χρισιμοπιουσαν αναβατιρεσ οπτε ιχαν μιονεχτιμα μαχιτικο σαν ιπισ

σε ευχαριστω που με μαθαινεις και μοιραζεις το 82αρι σου
επιτελους εγινα σαινης εχω 41 ραδικιου

[bonbenito]

εχω την αισθηση οτι οι ουγγροι προερχοντε απο μογγολους και επιμιξιες ντοπιων πληθυσμων της σημερινης ουγγαριας
αν δεν κανω λαθος εχουν και μεγαλη συγγενεια με τους τουρκους
εχει δικιο ο βοθρος οτι και οι γιαπωνεζοι εχουν καλους ιπποτοξοτες,απλα οι μογγολοι υπερτερουσαν για τον εξης λογο
πριν μαθουν να περπατανε εχουν μαθει να ιππευουν και το αλογο αποτελει προεκταση τους
περιφημοι τοξοτες και με εφιππα τμηματα ηταν και οι σκυθες(θρακιωτικα φυλα)οι οποιοι ομως θεωρουνταν απο τους υπολοιπους ελληνες οπως και ολοι οι τοξοτες ως δειλοι
υπαρχει μαλιστα και προσπαθεια απο την ελληνικη σχολη του kassai lajos να προσαρμοστουν και να υιοθετησουν,αναβιωνοντας τα αρχαια ελληνικα τοξα

Αναμφίβολα οι Ούγγροι είναι από τους πλέον ""αναμεμειγμένους"" λαούς της σημερινής Ευρώπης, αφού η επιμειξία ξεκινάει πριν την εγκατάσταση των Ούννων τον 4ο μ.Χ αιώνα και συνεχίζεται με τους Γότθους.  Η φυλετική συγγένεια με τους Μογγόλους (και τους Τούρκους που ουσιαστικά είναι μογγολικό φύλο) είναι πιθανή αλλά όχι εμφανής στα χαρακτηριστικά τους, αφού απουσιάζουν ιδιαίτερα γνωρίσματα όπως τα πεπλατυσμένα και υφωμένα ""μήλα"" του προσώπου και τα σχιστά σχτικά μάτια. Παρ' όλα αυτά και με δεδομένες πρόσφατες αναλύσεις DNA. το 1/16 του (ανατολικού κυρίως) Ευρωπαικού πληθυσμού έχει ευθεία αν και μακρινή συγγένεια με τους Μογγόλους.
Όσο για τους Σκύθες ο φυλετικόςτους προσδιορισμός δεν μπορεί να είναι ακριβής, αφού μπορεί να ήταν τόσο Θράκες όσο και Δάκοι, Σαρματιανοί, Καυκάσιοι η Αφγανοί. Σκυθία στην αρχαιότητα ονομαζόταν ουσιαστικά όλη η Ευρωπαική στέππα αλλά και οι περιοχές από την Κασπία μέχρι το σημερινό Αφγανιστάν. Εν πάσει περιπτώσει μιλάμε για πολυ μικρούς νομαδικούς/πολεμικούς/ληστρικούς πληθυσμούς  μετακινούμενους αδιάκοπα σε μία τεράστια έκταση, πληθυσμούς υπό συνεχή επιμειξία για ζωτικούς λόγους (επιβίωση).
Οι Έλληνες και δει οι Αθηναίοι δεν θεωρούσαν καθόλου δειλούς τους Σκύθες, αντίθετα τους προσελάμβαναν ως μισθοφόρους ιππείς και τοξότες. Μάλιστα κατά την περίοδο του Πελοπονησιακού πολέμου, καθήκοντα αστυνόμευσης της πόλης των Αθηνών είχαν ανατεθεί σε Σκύθες τοξότες.

[vothros]

σε ευχαριστω που με μαθαινεις και μοιραζεις το 82αρι σου
επιτελους εγινα σαινης εχω 41 ραδικιου

εσισ μου τα λετε ολα σε πιμι και γο τα γραφο,

κιασ ιμε απαραδεχτοσ οο βριζο και φερομε ασχιμα

[tsoukalas]

Οι Έλληνες και δει οι Αθηναίοι δεν θεωρούσαν καθόλου δειλούς τους Σκύθες, αντίθετα τους προσελάμβαναν ως μισθοφόρους ιππείς και τοξότες. Μάλιστα κατά την περίοδο του Πελοπονησιακού πολέμου, καθήκοντα αστυνόμευσης της πόλης των Αθηνών είχαν ανατεθεί σε Σκύθες τοξότες.

εχεις δικιο,εκανα λαθος που ειπα ελληνες.το σωστο ειναι οι σπαρτιατες
συγνωμη για τοα οφ τοπικ συνεχισε σχετικα με το θρεντ ειναι απο τα καλυτερα και πιο ενδιαφεροντα για μενα,μαζι με το θρεντ του χοντρου με τις αχρηστες πληροφοριες

[bonbenito]

Δεν είσαι εκτός θέματος. Φυσικά θα το συνεχίσω.

[vothros]

http://www.geo-magazine.gr/index.php?id=2021

και να μαθετε τισ διαφορεσ μεταξι 66 64 62 και του 63



κανονικα πρεπι να βανετε απο το πικερμικο ιπαριο οσ σιμερα τιν εξλικτικι