Η ανθελληνική κατάταξη των Ευρωπαίων

[luke cage]

Η ανθελληνική κατάταξη των Ευρωπαίων



Ήδη από τον 18ο αιώνα, μία από τις σημαντικότερες μορφές του νεοελληνικού διαφωτισμού, ο Δημήτρης Καταρτζής (1730-1807), αντίκρουε την άποψη που κυριαρχούσε στην Ευρώπη «περί της αδυναμίας συγκροτήσεως κράτους από την μεριά των υπόδουλων Ελλήνων» και ταυτιζόταν με την ανθελληνική κατάταξη των Ευρωπαίων που απαξιωτικά αποκαλούσαν «Φράγκους».
Μέχρι τα μέσα στου 19ου αιώνα η ταύτιση αυτή είχε παγιωθεί και αποτελούσε την κυρίαρχη ιστορική άποψη, διαμορφώνοντας έτσι μια καχυποψία έως και εχθρότητα εναντίον της Δύσης. Βέβαια, την ίδια εποχή, οι Ευρωπαίοι ιστορικοί έβλεπαν μόνο διαλυτικά στοιχεία στην Αυτοκρατορία της Ανατολής μετά τον 10ο αιώνα, τη στιγμή που οι Ζαμπέλιος, Παπαρρηγόπουλος, Σταματιάδης, Πασπάτης αλλά και ο όψιμος Ρενιέρης τοποθετούνταν αρνητικά για τον Δυτικό Μεσαίωνα, που τον θεωρούσαν εποχή πλήρους καταπτώσεως, η οποία εξέθρεψε το νοσηρό φαινόμενο του 1204, καθώς αποδυνάμωσε τον χριστιανικό κόσμο και άνοιξε τον δρόμο για την εξάπλωση του μωαμεθανισμού στην Ανατολή. Βέβαια, οι Έλληνες ιστορικοί υπέπεσαν στο σφάλμα της σύγκρισης των δύο κόσμων, του ανατολικού με τον δυτικό, πράγμα το οποίο δεν ενδείκνυται επιστημονικά για την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Αναφέρεται σχετικά ο Ζαμπέλιος: (...) Το δυτικόν ημισφαίριον του τότε Ρωμαϊκού Κόσμου, ή άλλως η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία, συνίστανται εκ κοινωνίας, προφανώς διηρημένης εις δυο μερίδας ετερογενείς, ων η μεν ιερατική, η δε λαϊκή.
[...] Ως εκ τούτου, η ιστορία της δυτικής κοινωνίας, εξαιρέτως απ' Όθωνος Μεγάλου (που θεωρείται ο ιδρυτής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους) και εφεξής, άλλο τι δεν είναι, ή διήγησης αγώνων, πάλης και διαιρέσεως...».

Ωστόσο, να σημειωθεί ότι αυτή η αρνητική ανάγνωση του Δυτικού Μεσαίωνα δεν οφειλόταν μόνο στο γεγονός της πρώτης πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης αλλά και στη δομή του φεουδαλισμού, που εξέφραζε έναν άλλον κόσμο, δύσκολα κατανοητό από τους Βαλκάνιους, που είχαν εξοικείωση με τη βυζαντινή και οθωμανική δομή της κοινωνίας, όπου για παράδειγμα έλειπε η θεσμοθετημένη ευγένεια.

Ο «ντεμί σεζόν» εκδυτικισμός
Ενδιαφέρον έχει και ο τρόπος που αντιμετωπιζόταν από ελληνικής πλευράς ο παπισμός. Ο Ρενιέρης πίστευε ότι η Δύση αγωνίζεται να απαλλαγεί από την πνευματική ηγεμονία του Πάπα σε αντίθεση με τον Γιαννόπουλο, που φρονούσε ότι μόνο ύστερα από μακρά και επίπονη προσπάθεια «καθαρίστηκε» η Ιστορία του ελληνικού Μεσαίωνα από τα ψεύδη του παπισμού. Από τη μεριά του ο Ρενιέρης προσπαθεί να αναδείξει τη θεμελιώδη σχέση τού ελληνορωμαϊκού πνεύματος με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό ως μια σχέση που μπορεί μεν να δοκιμάστηκε σκληρά μέσα στους αιώνες, ωστόσο άντεξε και καρποφόρησε παρά τον «εκβαρβαρισμό» των ηθών και θεσμών στη διάρκεια του Μεσαίωνα.

Ωστόσο, πώς είναι δυνατόν να γίνεται αντιληπτή η δυτικόστροφη τάση του νεοσύστατου ελληνικού κρατιδίου χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι επιρροές που δέχτηκε από τη Δυτική Ευρώπη στο παρελθόν; Πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί που εκφράζουν παρόμοιες απόψεις από τη μία να δέχονται την καταγωγή της Ευρώπης από τον Μεσαίωνα κι από την άλλη να αρνούνται την επιρροή του Δυτικού Μεσαίωνα μέσω της λατινοκρατούμενης Ανατολής στον ελληνικό πολιτισμό; Εδώ υπάρχει μια φανερή αντίφαση. Η αντίφαση αυτή έβρισκε το ταίρι της στη γενικότερη αμφιθυμία της ελληνικής κοινωνίας έναντι του Βυζαντίου: από τη μια γινόταν αποδεκτή η περίοδος ως αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής μνήμης ενώ απορριπτόταν ως ιστορική περίοδος. Είναι χαρακτηριστικό δε το γεγονός ότι ενώ από τον 19ο αιώνα η ελληνική κοινωνία δεχόταν τον εξευρωπαϊσμό της σε πολιτικό επίπεδο αρνιόταν πεισματικά να μοιράζεται τη δυτικοευρωπαϊκή ταυτότητα με τους Ευρωπαίους.

Συγκρούσεις ιστορικών
Μπροστά σε αυτές τις αντιφάσεις στάθηκε ο Στέφανος Κουμανούδης (1818-1899), κλασικός φιλόλογος, αρχαιολόγος και καθηγητής της λατινικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Κουμανούδης εναντιώθηκε σφόδρα απέναντι στη «Ζαμπελοπαπαρρηγουπούλεια» θεωρία που υποστηρίζει την τρίσημη ενότητα του ελληνικού έθνους. Η άποψη του Κουμανούδη απορρίπτει τελείως το Βυζάντιο ως μέρος της καθαυτό ελληνικής Ιστορίας, ενώ θεωρεί ότι υπήρξε μια έμμεση σχέση με τη Λατινοκρατία. Ο Κουμανούδης υπήρξε φανατικός αρχαιολάτρης και τασσόταν υπέρ της κλασικής παιδείας που είχαν ως πρότυπο και ακολουθούσαν οι Ευρωπαίοι της εποχής του. Όπως είναι φυσικό, ο Κουμανούδης έστρεψε πάνω του την όχι και τόσο ευνοϊκή ματιά όλων των μελετητών του ελληνικού μεσαιωνικού βυζαντινισμού, εκτός όλων των υπολοίπων που προσπαθούσαν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις της Ελλάδας μες στην Ευρώπη. Δηλαδή τους Παπαρρηγόπουλο, Α. Ρ. Ραγκαβή, Μ. Ρενιέρη, Κ. Σχινά, Π. Καλλιγά, Σκ. Βυζάντιο.

Για τον τελευταίο ο Κουμανούδης γράφει: «[...] Φρονεί ότι επειδή τα κακά έργα των παλιών Ελλήνων "των άλλων μας τούτων συγγενών" καλώς ποιούντες συγκαλύπτουμεν, ούτω πρέπει να πράττωμεν και ως προς τα των Βυζαντινών. Βλασφημία αυτή μεγάλη και διττή. Βλασφημεί πρώτον τους καθ' ημάς διδασκάλους ή συγγραφείς ή μεταφραστάς ιστορίας λέγων, ότι κρύπτουσι την αλήθειαν και βλασφημεί δεύτερον αξιών, ότι πρέπει να την κρύπτωμεν και να νοθεύομεν ούτω την ιστορίαν».

Η άποψη του Κουμανούδη που απέκλειε ολοκληρωτικά το Βυζάντιο από την ελληνική παράδοση και θεωρούσε την Κωνσταντινούπολη ως τη «μετά τον Κωνσταντίνον πόλιν του Βύζαντος», είναι μονομερής, ωστόσο διαθέτει συγκυριακά χαρακτηριστικά. Ο ίδιος ο Κουμανούδης είχε σπουδάσει και ζήσει την εποχή του νεοκλασικισμού στην Ευρώπη και δεν έβλεπε τον λόγο να μην επιθυμεί την επιστροφή του ελληνισμού στις γνήσιες καταβολές του, τη στιγμή μάλιστα που το κλασικό παρελθόν εμπνέει τους Ευρωπαίους.

Έτσι, κατά την άποψή του, η αρχαιότητα είναι εκείνη που συνδέει την Ελλάδα με τους Ευρωπαίους και όχι η μεσαιωνική περίοδος.
Να σημειώσουμε δε ότι οι απόψεις αυτές του Κουμανούδη, ενώ έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με το εθνικό αφήγημα που έστησαν οι κυρίαρχοι ιστορικοί κύκλοι της εποχής, συνάδει περισσότερο με το λαϊκό αίσθημα που έβρισκε πιο βολική την ιδέα των αρχαιοελληνικών καταβολών της από τη βυζαντινή της ταυτότητα. Είναι αλήθεια, και αυτό έχει πειστικά αναλυθεί, ότι το Βυζάντιο ουδέποτε έγινε δεκτό από την ελληνική κοινωνία σαν γνήσιο κομμάτι της ιστορικής της παράδοσης. Στον βυζαντινό ελληνοχριστιανισμό του Παπαρρηγόπουλου ο Κουμανούδης βρήκε σύμμαχό του τον Κ. Σάθα (1842 - 1914), έναν από τους επιφανέστερους Έλληνες ιστορικούς της νεότερης Ελλάδας καθώς και από τους πρωτοπόρους των νεοελληνικών ερευνών.

http://www.topontiki.gr/article/252044/i-anthelliniki-katataxi-ton-eyropaion

[golden axe]

Απο το πλοίο ΜΕΝΤΩΡ του λόρδου Ελγιν που κατακρεούργησε τα μάρμαρα του Παρθενώνα

! No longer available

Βλέπουμε και σήμερα την ιστορία να επαναλαμβάνεται.

[vromiaris]

Απο 'φιλέλληνες' δόξα τον θεό που λέμε.

[διονυσιος λορβας]

Ο Σκωτσέζος αριστοκράτης έκανε μια απο τις μεγαλύτερες ζημιές που θα μπορούσε να κάνει κανείς στις ελληνικές αρχαιότητες.

[paul winston]

Και καποιοι Γερμανοι άνθρωποι του πνεύματος να δεις τι κάνανε.

[naftikos]

Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ: Ο μεγαλύτερος ανθέλληνας όλων των εποχών



Εκατόν πενήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του βιβλίου «Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων» τα λεγόμενα του μεγαλύτερου ανθέλληνα όλων των εποχών Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ συνεχίζουν να προκαλούν. Σε αυτό το βιβλίο όπως και στο βιβλίο «Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους», που γράφτηκαν στη δεκαετία του 1830, ο αυστριακός δημοσιογράφος, πολιτικός και ιστορικός διατυπώνει την άποψη πως οι Έλληνες της νεότερης εποχής δεν κατάγονται από την φυλή των αρχαίων Ελλήνων. Κατά την άποψή του οι Έλληνες προέρχονται από Σλάβους που εισέβαλαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσαίωνα και Αλβανούς που εξαπλώθηκαν κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και τους νεότερους χρόνους και οι οποίοι αναμίχθηκαν με Ελληνόφωνους, αλλά μη Έλληνες πρόσφυγες, δημιουργώντας τον λαό των νέων Ελλήνων.
Το έργο έγινε ιδιαίτερα γνωστό στο εξωτερικό όταν παρουσιάστηκε στην Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών. Ο Φαλμεράιερ απέδειξε πως το πάλαι ποτέ ένδοξο αρχαίο ελληνικό έθνος εκμηδενίσθηκε το 589 μΧ στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαυρικίου (582-602), με την γενικευμένη επιδρομή των Αβαροσλάβων που κατέκλυσαν την Βαλκανική, όπως διαβεβαιώνει ο ιστορικός του 6ου αιώνα Ευάγριος. Το τελειωτικό χτύπημα που εξολόθρευσε τον ελληνικό πληθυσμό ήρθε το 746 μΧ με την σαρωτική επιδημία της πανούκλας που θέρισε τους εναπομείναντες Έλληνες. Το αιρετικό αυτό έργο δέχτηκε τα πυρά Ελλήνων λόγιων οι οποίοι προσπάθησαν να αποδείξουν ως αβάσιμους τους ισχυρούς του με συγκριτικές μελέτες της γλώσσας, των ηθών και των εθίμων των Ελλήνων διαχρονικά. Αρκετές εφημερίδες δημοσίευσαν πολεμικές και γελοιογραφίες εναντίον του και διάφοροι ρήτορες τον απαξίωναν σε διαλέξεις, ενώ τα παιδιά τον αποδοκίμαζαν στο δρόμο. Στο εξωτερικό βρήκε πολλούς υποστηρικτές που δημιούργησαν Ιστορική Σχολή. Χαρακτηριστικός είναι ο επίλογος του βιβλίου στον οποίον ο Φαλμεράϋερ αναφέρει επιγραμματικά: «Ας αφήσουμε τους σημερινούς κάτοικους αυτής της χώρας στην πλάνη τους πως κατάγονται από τους αρχαίους έλληνες. Αρκεί πως ο ίδιος ήλιος που φώτισε κάποτε τον Περικλή λάμπει ακόμα πάνω από τα κεφάλια τους». Σε άλλο σημείο του το βιβλίο αναφέρει: «Η Ελληνική φυλή έχει τελείως εξολοθρευθή από την Ευρώπη. Η φυσική ομορφιά, το μεγαλείο του πνεύματος, η απλότητα των συνηθειών, η καλλιτεχνική δημιουργία, οι αθλητικοί αγώνες, οι πόλεις, τα χωριά, το μεγαλείο των μνημείων και των αρχαίων ναών, ακόμα και το όνομα του λαού, έχουν εξαφανισθεί από την Ελλάδα» αναφέρει ο Φαλμεράιερ. «Ένα διπλό στρώμα από ερείπια και ο βόρβορος δύο νέων διαφορετικών λαών σκεπάζει τους τάφους των αρχαίων Ελλήνων. Τα αθάνατα έργα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και μερικά ερείπια, που βρίσκονται στην Ελλάδα, αποτελούν τώρα την μόνη απόδειξη πως πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένας λαός σαν τους Ελληνες» διαβάζει κανείς στο βιβλίο.
«Ούτε μία απλή σταγόνα αίματος, γνησίου ελληνικού αίματος, δεν τρέχει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας. Μιά τρομερή καταιγίδα διασκόρπισε έως την πιό απόμακρη γωνιά της Πελοπονήσου μιά νεά φυλή συγγενή προς την μεγάλη φυλή των Σλάβων. Οι Σκύθες-Σλάβοι, οι Ιλλυριοί-Αρβανίτες, οι συγγενικοί με τους Σέρβους και τους Βουλγάρους λαοί, είναι εκείνοι που τώρα ονομάζουμε Ελληνες. Ενας λαός με σλαβικά χαρακτηριστικά , τοξοειδείς βλεφαρίδες και σκληρά χαρακτηριστικά Αλβανών βοσκών του βουνού, που φυσικά δεν προέρχεται από το αίμα του Νάρκισου, του Αλκιβιάδη και του Αντίνοου. Μόνο μία δυνατή ρομαντική φαντασία μπορεί να ονειρεύεται ακόμα μιά αναγέννηση των αρχαίων Ελλήνων» αναφέρει ο αιρετικός συγγραφέας. [wikipedia] [nbst].   http://www.tilestwra.com/giakob-filip-falmeraier-o-megalyteros-anthellinas-olon-ton-epochon/

[luke cage]

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο διπλωμάτης που άλλαξε το πρόσωπο της Ελλάδας και της Ευρώπης, βρισκόταν συνεχώς σε σύγκρουση με τον πανίσχυρο Αυστριακό καγκελάριο, Κλέμμενς Φον Μέττερνιχ. Ο Μέττερνιχ πίστευε ότι πρέπει να καταπνίγεται κάθε επαναστατικό κίνημα στην Ευρώπη. Ήταν γνωστός μισέλληνας και εμπνευστής της Ιεράς Συμμαχίας μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων, με έναν και μόνο στόχο: τη διατήρηση του status quo της Ευρώπης. Ο Ιωάννης Καποδίστριας γνώριζε ότι οι πρακτικές του Μέττερνιχ και των Ευρωπαίων θα καταδίκαζαν μια πιθανή ελληνική επανάσταση. Για τον λόγο αυτό, ο έλληνας διπλωμάτης πρέσβευε ακριβώς τα αντίθετα από τον πανίσχυρο καγκελάριο: την αυτοδιάθεση των λαών. Οι συγκρούσεις των δύο αντρών ήταν πρωτοφανείς σε ένταση και έγραψαν ιστορία....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/to-thanasimo-misos-tou-meternich-enantion-tou-kapodistria-pou-iperaspistike-tin-epanastasi/

[zorokan]

ευτυχώς είναι ο πούτιν φιλέλληνας 

[διονυσιος λορβας]

Αν δεν αγαπησουμε εμεις τον εαυτό μας μην περιμένουμε αγάπες απο ξένους.
Και οι Ρώσοι και οι Αμερικάνοι και οι Γερμανοί και Αγγλοι τα συμφεροντά τους κοιτάνε πάνω απόλα και δεν έχουν διαθέσιμη αγάπη για άλλα έθνη οταν δεν έχουν οι ίδιοι εθνικό συμφέρον.
Ας μην περιμένουμε σωτήρες το ξανθό γέννος ή την αστερόισσα ή το στέμα αλλα να βλεπουμε καλές συνεργασίες με όσο δυνατόν λιγότερες απώλειες και περισσότερα ωφέλη απο αυτές.

[karoubas]

ευτυχώς είναι ο πούτιν φιλέλληνας 

Ο μεγαλύτερος <<φιλέλλην>> !
Και αυτός την δουλειά του κάνει εδώ που τα λέμε αφού έχει συμφέροντα με τους Τούρκους του Ερντογάν γιατί να μην κοιτάξει τα συμφερόντά του ; μαλάκας είναι ;
Αλοίμονο στους <<πατριώταρους>> επι πληρωμή πάντα όπως αποδείχτηκε απο Ρώσου διπλωμάτες που μας τα έχουνει εδώ και είκοσι χρόνια ότι οι Ρώσοι είναι οι φρουροί της ελλάδας και θα μας χαρίσουν την Κωνατντινούπολη 
Βέβαια η μεγαλύτερη λύπη είναι οι ακολουθοί τους που πιστεύουνε σε αυτά επικίνδυνα παραμύθια που έχουνς και τις ανάλογες αντιεθνικές συνέπειες.

[palisade]

Και γιατι κάποιος ξένος να ειναι σώνε και καλά φιλέλληνας χωρίς κάποιο κόστος ;

[νικος αλεφης]

Με 100 νεκρούς απο πυρκαγιά και αυτοί να θέλουν να βάλουν και άλλα μέτρα.

[ontario]

Οι πιο φιλέλληνες ειναι οι Ρώσοι 

[paraliakos]

Ναι
Αλλα πιο πολύ φιλότουρκοι

[Ψωλίτσας]

ευτυχώς είναι ο πούτιν φιλέλληνας 

Μονο κάτι λοβοτομημένοι της άκρας δεξιάς το πιστεύουν αυτό.