Λογοτεχνία

[OXIA]

Δυο αποσπάσματα από το Μικρό Πρίγκηπα, του Antoine de Saint Exupιry


Β«Πήγαινε να δεις τα τριαντάφυλλαΒ», είπε η αλεπού...
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε να δει ακόμη μια φορά τα τριαντάφυλλα. Β«Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλοΒ», είπε... Β«Είστε όμορφα, αλλά κενά... Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα.
Β«Βλέπεις μόνο με την καρδιάΒ» είπε η αλεπού...


Αλλά ήρθε η στιγμή που ο μικρός πρίγκηπας, αφού πολύ περπάτησε στην άμμο, στους βράχους και στα χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους ανθρώπους. Β«ΚαλημέραΒ», είπε. Ήταν ένας ανθισμένος κήπος με τριαντάφυλλα. Β«ΚαλημέραΒ», είπαν τα τριαντάφυλλα. Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε. Έμοιαζαν όλα στο λουλούδι του. Β«Τι είσαστε;Β», τα ρώτησε έκπληκτος. Β«Είμαστε τριαντάφυλλαΒ», είπαν τα τριαντάφυλλα. Β«Α!Β» έκανε ο μικρός πρίγκηπας... Κι αισθάνθηκε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του του 'χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο σύμπαν. Και να που υπήρχαν πέντε χιλιάδες, όλα τους όμοια, μέσα σ' έναν μόνο κήπο. Β«θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το 'βλεπε αυτόΒ», σκέφτηκε, Β«θα 'βηχε πολύ καί θα 'κανε πως πεθαίνει, για ν' αποφύγει τη γελοιοποίηση. Και θα 'μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει...Β» Μετά σκέφτηκε κι αυτό: Β«Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο λουλουδιού καί δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό καί τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους ίσως να 'χει σβύσει για πάντα, δεν με κάνουν δα και κανένα μεγάλο πρίγκηπα...Β» Καί ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού. Β«ΚαλημέραΒ», είπε η αλεπού. Β«ΚαλημέραΒ», απάντησε ευγενικά ό μικρός πρίγκηπας, που στράφηκε μα δεν είδε τίποτα. Β«Εδώ είμαιΒ», είπε η φωνή, Β«κάτω απ' τη μηλιά...Β» Β«Ποια είσαι;Β», είπε ο μικρός πρίγκηπας. Β«Είσαι πολύ όμορφη...Β» Β«Είμαι μια αλεπούΒ», είπε η αλεπού. Β«Έλα να παίξεις μαζί μουΒ», της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. Β«Είμαι τόσο λυπημένος...Β». Β«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σουΒ», είπε η αλεπού. Β«Δεν είμαι εξημερωμένηΒ». Β«Α! συγνώμηνΒ» έκανε ο μικρός πρίγκηπας. Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: Β«Τι σημαίνει Β«εξημερώνωΒ»;Β» (...) Β«Είναι κάτι πολύ ξεχασμένοΒ», είπε η αλεπού. Β«Σημαίνει Β«δημιουργώ δεσμούς""Β». Β«Δημιουργώ δεσμούς;Β» Β«ΒέβαιαΒ», είπε η αλεπού. Β«Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...Β» Β«Αρχίζω να καταλαβαίνωΒ», είπε ο μικρός πρίγκηπας. Β«Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...Β» Β«ΜπορείΒ», είπε η αλεπού. (...) Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: Β«Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μού είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...Β» Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: Β«Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!Β», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: Β«Α!Β» είπε η αλεπού... Β«θα κλάψωΒ». Β«Εσύ φταιςΒ», είπε ο μικρός πρίγκηπας, Β«εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσωΒ». Β«Ναι σίγουραΒ», είπε η αλεπού. Β«Αλλά θα κλάψεις!Β», είπε ο μικρός πρίγκηπας. Β«Ναι σίγουραΒ», είπε η αλεπού. Β«Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!Β» Β«ΚερδίζωΒ», είπε η αλεπού, Β«εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.Β» Μετά πρόσθεσε. Β«Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.Β» Ο μικρός πρίγκηπας πήγε να δει τα λουλούδια (...) καί ξανάρθε στην αλεπού: Β«ΑντίοΒ» είπε. Β«ΑντίοΒ», είπε η αλεπού. Β«Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.Β» Β«Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτιαΒ», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. Β«Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.Β» Β«Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...Β», έκανε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. Β«Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθειαΒ», είπε η αλεπού. Β«Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...Β» Β«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μουΒ», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.

[OXIA]

Αποσπάσματα από το βιβλίο Siddhartha του Hermann Hesse

Ένας άνθρωπος ψάχνει να βρει τον εαυτό του και ανακαλύπτει τον Κόσμο. Ύμνος στην ατομικότητα. Αν μείνει όμως κάποιος εκεί, την πάτησε. Γνωρίζει τον εαυτό του, γιατί εκεί συναντά την επιμέρους αντανάκλαση του Κόσμου. Φτάνει στο Εγώ για να το εγκαταλείψει. Βρίσκει το Εγώ για να το διαλύσει στον πολύμορφο πλούτο του κόσμου κι όχι για να το βάλει σε ένα βάθρο, ως τη μόνη στον κόσμο οντότητα με αυταξία και απόλυτο αυτοσκοπό.
 "*&rs"
Σύντομα, Γκοβίντα, ο φίλος σου θα εγκαταλείψει το δρόμο των σαμάνων, που πάνω του περπάτησε τόσο καιρό μαζί σου. Υποφέρω από δίψα, Γκοβίντα, και σ' αυτόν το μακρύ δρόμο των σαμάνων η δίψα μου δεν μειώθηκε καθόλου. Διψούσα πάντοτε για γνώση, ήμουνα πάντα γεμάτος ερωτήματα. Ρωτούσα κάθε χρόνο τους βραχμάνους και ζητούσα απάντηση στις ιερές Βέδες, χρόνο με το χρόνο. Μπορεί, Γκοβίντα, να ήταν το ίδιο καλό, το ίδιο έξυπνο, το ίδιο χρήσιμο, να είχα ρωτήσει το ρινόκερο ή το χιμπατζή. Χρειάστηκα πολύ καιρό κι ακόμη δεν το κατόρθωσα απόλυτα, Γκοβίντα, να μάθω αυτό: ότι δεν μπορεί κανείς να μάθει τίποτα! Δεν υπάρχει, πιστεύω, στην πράξη αυτό που ονομάζουμε ""μάθηση"". Υπάρχει, φίλε μου, μόνο μια γνώση που είναι παντού, είναι ο Άτμαν, είναι μέσα μου και μέσα σου και μέσα σε κάθε πλάσμα. Κι έτσι αρχίζω να πιστεύω ότι αυτή η γνώση δεν έχει χειρότερο εχθρό από την επιθυμία για μάθηση, από τη μάθηση.
 "*&rs"
Να είσαι όμως προσεκτικός, εσύ που διψάς για γνώση, μπρος στο πλήθος των απόψεων και τη διαμάχη των λέξεων. Οι απόψεις δεν έχουν καμία σημασία, μπορεί να είναι καλές ή κακές, έξυπνες ή ανόητες, καθένας μπορεί να κρεμαστεί πάνω τους ή να τις απορρίψει. Η διδασκαλία όπως που άκουσες από μένα, δεν είναι γνώμη μου, και η αποστολή της δεν είναι να εξηγήσει τον κόσμο σ' αυτούς που διψούν για γνώση. Ο σκοπός της είναι άλλος, ο σκοπός της είναι λύτρωση απ' τον πόνο.
 "*&rs"
- Τι ήταν όμως αυτό που ήθελες να μάθεις από τους δασκάλους και τις διδαχές , αυτό που δεν μπόρεσαν να σου μάθουν εκείνοι που τόσα σε δίδαξαν; - Το Εγώ ήταν αυτό που ζητούσα να μάθω, το νόημα και η ουσία του. Το Εγώ ήταν που ήθελα να εγκαταλείψω, να υπερνικήσω.
 "*&rs"
Τίποτα δεν προέρχεται απ' τους δαίμονες, δεν υπάρχουν δαίμονες. Ο καθένας μπορεί να κάνει θαύματα, καθένας μπορεί να πετύχει το σκοπό του, αν ξέρει να σκέφτεται, να περιμένει και να νηστεύει.
 "*&rs"
Τώρα μόνο καταλάβαινε ο Σιντάρτα γιατί είχε παλέψει τόσο μάταια με το Εγώ του όταν ήταν βραχμάνος, όταν ήταν ασκητής. Τον είχε εμποδίσει η υπερβολική γνώση, οι πολλοί ιεροί στόχοι, οι πολλοί κανόνες των θυσιών, οι υπερβολικές ταλαιπωρίες, οι πάμπολλες πράξεις και προσπάθειες! Ήταν γεμάτος υπεροψία, ήταν πάντα ο πιο έξυπνος, ο πιο δραστήριος, ένα βήμα πιο μπροστά απ' όλους τους άλλους, πάντα παντογνώστης, πάντα πνευματώδης, πάντα ιερέας ή σοφός. Σ' αυτή την ιεραρχία, σ' αυτή την υπεροψία, σ' αυτή την πνευματικότητα είχε τρυπώσει το Εγώ του, εκεί καθόταν σταθερά και μεγάλωνε, ενώ εκείνος νόμιζε πως το σκοτώνει με νηστείες και ασκήσεις.
 "*&rs"
""Βλέπεις μέσα στην καρδιά μου"" είπε θλιμμένα ο Σιντάρτα ""Το σκέφτηκα πολλές φορές. Αλλά πες μου πώς μπορώ να τον στείλω, αυτόν που χωρίς άλλο δεν έχει μαλακή καρδιά, σ' αυτόν τον κόσμο; Δε θα γίνει αυθάδης, δεν θα χαθεί μέσα στη δύναμη και την ηδονή, δεν θα επαναλάβει όλες τις αυταπάτες του πατέρα του, δεν θα χαθεί ίσως για πάντα μέσα στη σανσάρα;" Το χαμόγελο του περαματάρη άστραψε φωτεινά, άγγιξε τρυφερά το μπράτσο του Σιντάρτα και είπε ""Ρώτα τον ποταμό γι' αυτό φίλε! Άκουσέ τον να γελάει γι' αυτό! Μα πιστεύεις πραγματικά πως γνώρισες τις τρέλες σου για να απαλλάξεις το γιο σου απ' αυτές; Και είσαι ικανός να προστατέψεις το γιο σου απ' τη σανσάρα; Και πώς; Με διδαχές, με ικεσίες, με προτροπές; Αγαπημένε, ξέχασες λοιπόν ολότελα εκείνη την ιστορία, εκείνη τη γεμάτη διδάγματα ιστορία του βραχμάνου, του Σιντάρτα, που μου διηγήθηκες κάποτε σ' αυτό το μέρος; Ποιος προφύλαξε τον Σιντάρτα από τη σανσάρα, από την αμαρτία, από την απληστία, από την ανοησία; Μπόρεσε να τον προφυλάξει η ευσέβεια του πατέρα του, η νουθεσία των δασκάων του, μπόρεσε να τον προφυλάξει η ίδια του η θέληση, η ίδια του η αναζήτηση; Ποιος πατέρας, ποιος δάσκαλος μπόρεσε να τον προστατέψει από την επιθυμία να ζήσει ο ίδιος τη ζωή, να λερωθεί ο ίδιος από τη ζωή, να πάρει μόνος του πάνω του την ενοχή, να πιει μόνος του το πικρό πιοτό, να βρει μονάχος του το δρόμο του; Πιστεύεις λοιπόν, αγαπημένε, πως θα μπορούσε κάποιος να απαλλαγεί απ' αυτόν το δρόμο; Ίσως ο μικρός σου γιος, επειδή τον αγαπάς, επειδή θα τον απάλασσες πρόθυμα από την οδύνη, από τον πόνο και την απογοήτευση; Αλλά ακόμα κι αν πέθαινες δέκα φορές γι' αυτόν, δεν θα μπορούσες να του αποσπάσεις μ' αυτόν τον τρόπο ούτε το μικρότερο μέρος του πεπρωμένου του"".
 "*&rs"
Μια αλήθεια που μπορεί να διατυπωθεί και να περιβληθεί με λόγια είναι πάντα μονόπλευρη.
 "*&rs"
Τα πράγματα μπορεί κανείς να τα αγαπήσει, τις λέξεις όμως δεν μπορώ να τις αγαπήσω. Γι' αυτό δεν έχουν καμία αξία για μένα οι διδαχές. Δεν έχουν ούτε σκληρότητα, ούτε μαλακότητα, ούτε χρώματα, ούτε κόχες, ούτε μυρωδιά, ούτε γεύση, δεν έχουν παρά μόνο λέξεις. Ίσως αυτό να σε εμποδίζει να βρεις γαλήνη, ίσως να είναι οι πολλές λέξεις. Γιατί ακόμα και η λύτρωση και η αρετή είναι μόνο λέξεις.

[OXIA]

Μάθε λοιπόν αυτό: την αγάπη μπορεί κανείς να τη ζητιανέψει, να την αγοράσει, να την πάρει δώρο, να τη βρεί στο δρόμο, αλλά να την κλέψει δεν μπορεί.
 "*&rs"
Του μάθαινε ότι οι εραστές δεν πρέπει να χωρίζονται μετά τη φωτιά της αγάπης χωρίς να θαυμάσουν ο ένας τον άλλο, χωρίς να νιώσουν τόσο νικημένοι όσο και νικητές, για να μη νιώσει κανείς από του δυό χορτασμένος ή ανικανοποίητος, και να μη γεννηθεί σε κανέναν το άσχημο αίσθημα πως χρησιμοποιήθηκε ή χρησιμοποίησε τον άλλο.
 "*&rs"
Ο Σιντάρτα είπε: Β«Τί μπορώ να σου πω εγώ, σεβάσμιε; Μήπως πως αναζητάς υπερβολικά; Πως η αναζήτηση σ’ εμποδίζει να βρεις;Β»

Β«Μα πώς;Β» ρώτησε ο Γκοβίντα.

Β«Όταν κάποιος ζητάειΒ», είπε ο Σιντάρτα, Β«συμβαίνει να συχνά να μη βλέπουν τα μάτια του παρά μόνο το πράγμα που ζητάει, συμβαίνει να μην είναι ικανός να βρει τίποτα, επειδή σκέφτεται πάντα μόνο αυτό που ζητάει, επειδή έχει ένα σκοπό, επειδή κατέχεται από τον σκοπό. Ζητάω θα πει: έχω ένα σκοπό. Βρίσκω όμως σημαίνει: είμαι ελεύθερος, στέκομαι ανοιχτός, δεν έχω κανένα σκοπό. Εσύ, σεβάσμιε, είσαι κατά πάσα πιθανότητα πραγματικά ένας αναζητητής, αφού, επιδιώκοντας το σκοπό σου, δεν βλέπεις μερικά πράγματα που είναι ’μπρός στα μάτια σουΒ».
 "*&rs"

[OXIA]

Από το βιβλίο ""Όταν έκλαψε ο Νίτσε"" του Irvin Yalom

- Τί θα συνέβαινε αν κάποιος δαίμονας σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή - όπως τη ζεις τώρα και όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν- πρέπει να τη ζήσεις ξανά, αμέτρητες φορές; Και χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούργιο; Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά κι ότι ήταν άφατα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου, θα επιστρέφει σε'σενα, όλα στην ίδια διαδοχή και ακολουθία; Φαντάσου την αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης ν'αναποδογυρίζει ξανά και ξανά και ξανά. Και κάθε φορά, αναποδογυρίζουμε κι εσύ και'γω, απλοί κόκκοι στη διαδικασία.""
- Προτείνεις ότι κάθε πράξη που κάνω, κάθε πόνος που νιώθω, θα βιώνεται συνεχώς στην αιωνιότητα;
- Ναι, η αιώνια επανάληψη σημαίνει ότι κάθε φορά που επιλέγεις μια πράξη θα την επιλέγεις αιώνια. Και ισχύει το ίδιο για κάθε πράξη που δεν κάνεις, κάθε εμποδισμένη σκέψη, κάθε επιλογή που απέφυγες. Και όλη η αβίωτη ζωή θα μένει να φουσκώνει μέσα σου, αβίωτη για όλη την αιωνιότητα. Κι η αδιόρατη φωνή της συνείδησής σου θα σου διαμαρτύρεται αιώνια.
Τη σιχαίνεσαι αυτή την ιδέα? Ή σ' αρέσει;
- Τη σιχαίνομαι
- Τότε ζήσε με τέτοιο τρόπο που να σου αρέσει η ιδέα..!!

[OXIA]

Περσόνα, .......... ξέρεις.......

""Αγαπημένη μου γριά,
από τη ζωή μου στη Γουατεμάλα δεν υπάρχει τίποτα πια να διηγηθώ γιατί οι ρυθμοί της είναι ίδιοι με μιας οποιασδήποτε δικτατορικής αποικίας των γιάνκηδων. Τελείωσα τις δουλειές μου εδώ και την κοπανάω για το Μεξικό.
[...]
Νομίζω πως μου στείλατε πάρα πολλά ρούχα και πως ξοδευτήκατε πάρα πολύ για μένα. Ίσως να ακούγεται κοινότοπο, αλλά πιστεύω πως δεν το αξίζω (η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις πως θ' αλλάξω σύντομα). Δε μου χρειάζονται όλα αυτά τα ρούχα, αφού το τελευταίο μου μότο είναι: λίγες αποσκευές, δυνατά πόδια και στομάχι φακίρη.
[...]
Γεια, Ερνέστο.""

Γράμμα του Τσε στη μητέρα του, 7 Αυγούστου 1954

[OXIA]

? δήλωση το? Σεφέρη κατ? τ?ς δικτατορίας

? Γι?ργος Σεφέρης στ? πρ?τα χρόνια τ?ς δικτατορίας ε?χε ?πιλέξει τ? σιωπ? κα? τ?ν ?ρνηση ν? δημοσιεύσει δουλειά του στ?ν ?λλάδα. Στ?ς 28 Μαρτίου το? 1969, δυ? χρόνια πρ?ν τ? θάνατό του, ?ποφασίζει ν? μιλήσει γι? πρώτη φορ? δημόσια κα? ν? καταγγείλει τ? Δικτατορία. ? δήλωσή του στ? BBC ?κανε τεράστια α?σθηση στ?ν ?λλάδα κα? τ? ?ξωτερικ? κα? ?δωσε δύναμη κα? ?λπίδα στ? ?ντιδικτατορικ? κίνημα.

--------------------------------------------------------------------------------

Β«Πάει καιρ?ς πο? π?ρα τ?ν ?πόφαση ν? κρατηθ? ?ξω ?π? τ? πολιτικ? το? τόπου. Προσπάθησα ?λλοτε ν? τ? ?ξηγήσω. Α?τ? δ? σημαίνει διόλου π?ς μο? ε?ναι ?διάφορη ? πολιτικ? ζωή μας. ?τσι, ?π? τ? χρόνια ?κε?να, ?ς τώρα τελευτα?α, ?παψα κατ? κανόνα ν? ?γγίζω τέτοια θέματα· ?ξάλλου τ? ?σα δημοσίεψα ?ς τ?ς ?ρχ?ς το? 1967 κα? ? κατοπιν? στάση μου - δ?ν ?χω δημοσιέψει τίποτα στ?ν ?λλάδα ?π? τότε πο? φιμώθηκε ? ?λευθερία - ?δειχναν, μο? φαίνεται, ?ρκετ? καθαρ? τ? σκέψη μου.

Μολατα?τα, μ?νες τώρα, α?σθάνομαι μέσα μου κα? γύρω μου, ?λοένα πι? ?πιτακτικά, τ? χρέος ν? π? ?να λόγο γι? τ? σημεριν? κατάστασή μας. Μ? ?λη τ? δυνατ? συντομία, ν? τί θ? ?λεγα:

Κλείνουν δυ? χρόνια πο? μ?ς ?χει ?πιβληθε? ?να καθεστ?ς ?λωσδιόλου ?ντίθετο μ? τ? ?δεώδη γι? τ? ?πο?α πολέμησε ? κόσμος μας κα? τόσο περίλαμπρα ? λαός μας στ?ν τελευτα?ο παγκόσμιο πόλεμο. Ε?ναι μία κατάσταση ?ποχρεωτικ?ς νάρκης, ?που ?σες πνευματικ?ς ?ξίες κατορθώσαμε ν? κρατήσουμε ζωντανές, μ? πόνους κα? μ? κόπους, π?νε κι α?τ?ς ν? καταποντιστο?ν μέσα στ? ?λώδη στεκούμενα νερά. Δ? θ? μο? ?ταν δύσκολο ν? καταλάβω π?ς τέτοιες ζημι?ς δ? λογαριάζουν πάρα πολ? γι? ?ρισμένους ?νθρώπους.

Δυστυχ?ς δ?ν πρόκειται μόνον γι? α?τ? τ?ν κίνδυνο. ?λοι πι? τ? διδάχτηκαν κα? τ? ξέρουν π?ς στ?ς δικτατορικ?ς καταστάσεις ? ?ρχ? μπορε? ν? μοιάζει ε?κολη, ?μως ? τραγωδία περιμένει ?ναπότρεπτη στ? τέλος. Τ? δράμα α?το? το? τέλους μ?ς βασανίζει, συνειδητ? ? ?συνείδητα, ?πως στο?ς παμπάλαιους χορο?ς το? Α?σχύλου. ?σο μένει ? ?νωμαλία, τόσο προχωρε? τ? κακό.

Ε?μαι ?νας ?νθρωπος χωρ?ς κανένα ?πολύτως πολιτικ? δεσμ? καί, μπορ? ν? τ? π?, μιλ? χωρ?ς φόβο κα? χωρ?ς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τ?ν γκρεμ? ?που μ?ς ?δηγε? ? καταπίεση πο? κάλυψε τ?ν τόπο. Α?τ? ? ?νωμαλία πρέπει ν? σταματήσει. Ε?ναι ?θνικ? ?πιταγή.

Τώρα ξαναγυρίζω στ? σιωπή μου. Παρακαλ? τ? Θε? ν? μ? μ? φέρει ?λλη φορ? σ? παρόμοια ?νάγκη ν? ξαναμιλήσωΒ».

[OXIA]

Παραθέτοντας εδώ το κείμενο αυτό, του Γιώργου Σεφέρη, για τη δικτατορία, μου γεννήθηκε η απορία, γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ ένα μεγάλο άνθρωπο των γραμμάτων, ο οποίος να υποστήριξε το φασισμό.
Γιατί όλοι αυτοί οι μεγάλοι των γραμμάτων, είναι μονίμως αριστερών αντιλήψεων;.........
Μήπως η απορία μου είναι εντελώς ρητορική;.......

[fallen angel]

Χωρίς να διαφωνώ επί της ουσίας ΟΧΙΑ, απλώς επισημαίνω ότι
ο μεγάλος Χατζηδάκης νομίζω είχε πει ότι, για να θεωρηθεί κάποιος
μεγάλος δημιουργός θα πρέπει να είναι ή κομμουνιστής ή πούστης
και συμπλήρωσε, εγώ κομμουνιστής δεν είμαι.

[vothros]

Χωρίς να διαφωνώ επί της ουσίας ΟΧΙΑ, απλώς επισημαίνω ότι
ο μεγάλος Χατζηδάκης νομίζω είχε πει ότι, για να θεωρηθεί κάποιος
μεγάλος δημιουργός θα πρέπει να είναι ή κομμουνιστής ή πούστης
και συμπλήρωσε, εγώ κομμουνιστής δεν είμαι.

αμα καπιο ινε κομουνοπουστα τι θανε?

[vothros]

Περιμένοντας τους Βαρβάρους

(1904)

του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

 

Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγεςΒ·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδιαΒ·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμεραΒ·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμεραΒ·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

επιδι δε καταλεβενο τι λεη θελο μετα,γιατι ο κοναν ο βαρβαροσ ινε στι καλιφονια και δε μου απαντα

[OXIA]

Απόσπασμα από την Ασκητική - Καζαντζάκη

""Ο νους : <<Γιατί χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν'αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.>>

  Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: << Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν'αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου! ΝΑ πεθαίνεις και να λες : Θάνατος δεν υπάρχει!>>""

Δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τίποτα. Δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχει αδύνατο.

[Biker]

αμα καπιο ινε κομουνοπουστα τι θανε?

Ο Φασμπίντερ !

[fallen angel]

Ο Φασμπίντερ !

Τι μου θύμισες Biker !
Δράττομαι της ευκαιρίας να ποστάρω κάτι του Φασπίντερ.
Αμφιταλαντεύθηκα αν έπρεπε να το κάνω εδώ ή στο νήμα για την ποίηση.


""Katzelmacher""

WZlUDwBMoAM

[Biker]

εκείνοι οι λόγοι που ο Πασκάλ                               αποκαλούσε ""της καρδιάς"".



             
                    ενάντια στο χοντροκομμένο υλισμό της σοβιετικής κοινωνίας -
 

 
Οι κομμουνιστές,

τον κατηγορούσαν για τυχοδιωκτισμό, για έλλειψη αίσθησης της πραγματικότητας, για αναρχικό ρομαντισμό.


Ο θάνατός του, πράγματι, έχει αυτό το χαρακτήρα: έχει την αξία ενός συμβόλου. Και στην ορθολογιστική κοινωνία μας, που έχει πετάξει, ξεχάσει και περιφρονήσει τα σύμβολα, σε αυτή την κοινωνία στην οποία η αποτελεσματικότητα και η τεχνική έχουν γίνει περισσότερο πολύτιμες από το πάθος και τη θυσία, μπορούμε πράγματι να αποδώσουμε στον Γκεβάρα έναν απερίσκεπτο ρομαντισμό.
Αλλά είναι ακριβώς αυτός ο ηρωισμός, ακριβώς αυτή η ηρωική και μοναχική εικόνα που γεννάει την ελπίδα, το θάρρος και την πίστη σε εκατομμύρια γενναιόδωρους νέους σε όλες τις γωνιές της Γης.
 
 Ότι η ελπίδα είναι πιο δυνατή από την απληστία των εμπόρων. Ότι η αξιοπρέπεια είναι πιο ανθεκτική από το βρόμικο και αιματηρό πείσμα των επιχειρηματιών.

Για αυτούς τους λόγους λοιπόν και όποιες και αν ήταν οι αυταπάτες του ή οι θεωρίες του για την κατίσχυση των οικονομικών παραγόντων στην ιστορία, πιστεύω ότι η πάλη του Γκεβάρα ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσώπευε μια πάλη του πνεύματος ενάντια στην ύλη.
 


 ο οποίος προσωπικά δεν είχε ανάγκη από τίποτα, αφού είχε γεννηθεί, όπως και εκείνοι οι στοχαστές, στους κόλπους μιας προνομιούχας οικογένειας, ρίχτηκε στην πάλη υποκινημένος από ρομαντικά ιδεώδη.



Θα μπορούσε να λεχθεί -και σίγουρα έχει λεχθεί- ότι αυτές οι ιδέες δεν είναι συνετές. Αλλά ποιος απέδειξε ποτέ ότι είναι η σύνεση αυτή που κινεί τα βουνά;

... Γιά την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας πάντως ( ... όχι βέβαια , ό,τι υπάρχει και κάποια ανακρίβεια στον λόγο )

   ... ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ  , ΠΙΟΤΡ  ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ      ,   ανάλογη προσφορά είχε !
Μπέρδεψα λίγο τα περιεχόμενα των threads , και ζητώ συγγνώμη γι'αυτό , αλλά είμαι και λίγο ...
                                 << Ηλεκτρονικοϋπολογιστικά αγράμματος >>
όπως λέει κι'ό φίλτατος Μαράουντερ ! (  ... και δεν έχει , καθόλου μα καθόλου , άδικο . Θα μάθω όμως ! Σιγά - σιγά )

[vothros]

... Γιά την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας πάντως ( ... όχι βέβαια , ό,τι υπάρχει και κάποια ανακρίβεια στον λόγο )

   ... ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ  , ΠΙΟΤΡ  ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ      ,   ανάλογη προσφορά είχε !
Μπέρδεψα λίγο τα περιεχόμενα των threads , και ζητώ συγγνώμη γι'αυτό , αλλά είμαι και λίγο ...
                                 << Ηλεκτρονικοϋπολογιστικά αγράμματος >>
όπως λέει κι'ό φίλτατος Μαράουντερ ! (  ... και δεν έχει , καθόλου μα καθόλου , άδικο . Θα μάθω όμως ! Σιγά - σιγά )

Καταγογι τον ιδον με ιπεσ να διαβασο